الگوهای اساسی دانش پرستاری

از زمانی که نایتینگل برای اولین بار آموزش رسمی پرستاران را تثبیت کرد، اساس کار پرستاری به دانش رسمی وابسته شد.کارپر(1978) با بررسی ادبیات پرستاری چهار الگوی اساسی و پایدار دانش را که پرستاران برآن ارزش نهاده و درکار مورد استفاده قرار می دهند نام برده است: 

*دانش تجربی (علم پرستاری )

*دانش   فردی 

* دانش اخلاقی 

* دانش زیبایی  

دانش تجربی  

دانش تجربی به عنوان الگویی از دانش به گروهی از عقاید علمی سنتی مربوط می شود که درآن، واقعیت چیزی است که می تواند از طریق مشاهده و توسط سایر مشاهده گران تایید شود.دانش تجربی در عمل،از طریق لیاقت و شایستگی علمی پرستار نمایان می گردد.دانشی که منجر به توانمندی براساس نظریات علمی می شود.  

دانش فردی  

دانش فردی در پرستاری به تجربه درونی تبدیل شدن به یک خودکامل، آگاه و حقیقی دلالت دارد. دانش فردی شناخت "خود" خود و"خود"دیگران را  دربرمی گیرد.بدون دانش فردی، عقیده استفاده درمانی از خود در پرستاری ممکن نیست. 

دانش اخلاقی 

اخلاق در پرستاری بر موضوعات مورد تعهد یا آنچه بایستی انجام شود تمرکز دارد.در برگیرنده قضاوت لحظه به لحظه درباره آنچه که باید انجام شود؛ آنچه خوب ودرست است و آنچه باعث ایجاد موقعیتی می گردد می باشد. کنش های پرستاری که اساس آن دانش اخلاقی است توسط سایرین قابل مشاهده است . 

دانش زیبایی (هنر پرستاری) 

شناخت زیبایی در پرستاری دربرگیرنده درک عمیق مفهوم یک موقعیت است، فراخواندن منابع خلاقی که تجربه را تبدیل به چیزی می کند که هنوز واقعیت نیافته، اما امکان پذیر است.این دانش از درک مستقیم چیزی که در لحظه ای خاص اهمیت دارد منشاء می گیرد. 

منبع : اصول نظریه پردازی در پرستاری : ترجمه و گردآوری دکتر فروغ رفیعی