اوایل قرن بیستم را می توان دوران توسعه سریع نظام های مختلف ارزیابی و تضمین کیفیت در آموزش عالی دانست از این دوران است که دغدغة حفظ, بهبود , ارتقا و تضمین کیفیت به طور نسبی در هر کشوری مطرح شده و به دنبال آن ساختارها و واحدهای مدیریتی جدیدی در سطوح موسسه ای, ملی, منطقه ای و بین المللی جهت تحقق این امر ایجاد شده است.
همانند کیفیت ، مفهوم تضمین کیفیت نیز در نظام آموزش عالی تعریف ثابتی ندارد. تضمین کیفیت در نظام آموزش عالی بر اساس سیاست های خاص هر نظام دانشگاهی و فعالیت ها و کارکردهای مورد انتظار از آنها تعریف می شود. چرا که این سیاست ها ریشه در زمینه های فرهنگی, تاریخی, اجتماعی و اقتصادی کشورها داشته و همین امر سبب تمایز بین مؤسسات آموزش عالی می گردد. تفاوت های عمده در رویکردهای توجه به کیفیت و تضمین کیفیت در آموزش عالی را می توان حاصل از موارد ذیل دانست:
1- تنوع, تعاریف ذهنی و نسبی از مفهوم کیفیت
2_ تفاوت ها, ساز و کارها, مفاهیم , اهداف و کارکردهای مورد نظر برای تضمین کیفیت
3_ عامل تفاوت ها, روش شناسی مورد استفاده و تنوع آنها .
از سایر عوامل موثر می توان به نمایندگی یا واحد مسئول, اهداف, ساختار و کارکردهای خود آنها, ماهیت اجباری یا اختیاری بودن مشارکت, تمرکز بر بعد آموزش یا پژوهش یا ترکیبی از هر دو, روش و مخاطبان مورد نظر در گزارش دهی, دامنه پیگیری فعالیت ها و فرایندهای تصمیم گیری تأثیر پذیر بوسیله نتایج تضمین کیفیت, تمرکز بر مؤسسه , برنامه آموزشی یا برنامه درسی اشاره نمود. تأکید و تمرکز بر هر یک از موارد مذکورمی تواند مفهوم ، جهت گیری, ساز وکار و اهداف تضمین کیفیت را تحت تأثیر قرار دهد.
در یک مفهوم وسیع می توان گفت , تضمین کیفیت در آموزش عالی کلیه ی خط مشی ها, سیاست گذاری ها, فرایندها و فعالیت های برنامه ریزی شده ای است که از طریق آنها کیفیت آموزش عالی حفظ, ارتقاء و توسعه می یابد یا به عبارتی تضمین کیفیت در آموزش عالی فرایند بررسی و امتحان اهداف, ساختار, درونداد, فرایند, برونداد و پیامدهای نظام آموزش عالی است که موجب حفظ, بهبود و ارتقاء کیفیت می شود. همانطوریکه از تعریف فوق مشخص است , مفهوم کیفیت باید در ارتباط با کلیه اجزاء و عناصر نظام آموزش عالی مورد توجه قرار گیرد
منابع :